निन्द्राले पटक्कै विर्सेर गएपछि,

विस्तारामा कोल्टे फेर्दा फेर्दै निस्सासिएर

मध्यरातमा तिम्रा यादहरुको भारी काँध हालेर कौशी उक्लीँदै गर्दा सोचेँ,

अचेल यी यादहरुको भारी किन गह्रौं हुँदै गयो ?

छतमा बसेर अनन्त आकाश नियाल्न खोजेँ,
अलिअलि दाग जस्तो देखिने जूनलाई केही थान वादलका टुक्रहरुले छोप्दै जाँदै छोप्दै जाँदै निरन्तर छोप्दै जाँदै गरिरहेका थिए ।

वरीपरी दुरदराजमा ताराहरु टिलपिल टिलपिल गरेर आफ्नो अस्तित्व प्रकट गरिरहेका थिए ।

कति टाढा छन् है जून तारा ?

कति टाढा छौं है हामी ?

तिम्रो यादले अलिक वढी नै च्यापेको वेला चुरोट पिउन मन लाग्छ ।

चुरोट तान्दै गर्दा महशुस भयो,

एक दुइ सर्को धुँवा त्यही धुँवासँगै मन कता हो कता उडीजान्छ ।

दुइ सर्को तानि नसक्दै सकिन्छ चुरोट ।

कति छिटै सकिन्छ है जीवन पनि ?

वादल गर्जेर जव एक झरी छरपस्टै हुन्छ वरीपरी ।

कति छिटै विलाईजान्छन् पानीका वछिटाहरु ।

कति छिटै हराउँछ है माया पनि ?

एक नजर बाटोतिर लाउँदा

बटुवाहरु एक अडेस नलाईकन, थकाई नमारीकनै आउँदै जाँदै आउँदै जाँदै,

कति हतार छ है मान्छेहरुलाई ?

कति हतार छ है यो मनलाई ?

कति लामो छ है यो वाटो ?

कति लामो छ है यो पर्खाई ?